Po Kaszubach

Niedziela, 25 sierpnia 2013 · dodano: 26.08.2013 | Komentarze 4

Brat z rodzinką spędza wczasy na Kaszubach, więc pomyślałem, że go odwiedzę.
Zaplanowałem trasę (z pomocą Turysty, dzięki) i w drogę.


AKT I - DOJAZD

Jechało się bardzo dobrze, pomijając fakt, że łańcuch od początku zachowywał się dziwnie. Czułem, że co jakiś czas o coś zahacza. Nie znalazłem przyczyny (choć jakoś specjalnie się na tym nie skupiałem) i jechałem tak aż do celu. Trasa przebiegała pod znakiem asfaltów, ale zdarzały się też i odcinki terenowe. Jak chociażby las od Skrzeszewa Żukowskiego do Majdanów. Niby las, niby teren, ale śmigało się szybciej niż niejednym asfaltem. Świetna droga. Przed wyjazdem z lasu zrobiłem sobie dłuższy postój.

Przed Majdanami © sirmicho

Ruch samochodowy o tej porze był znikomy, także warunki do jazdy mialem komfortowe. Nie licząc oczywiście faktu, że bolały mnie plecy i siedzenie, ale to wina źle ułożonego siodełka. Od czasu zerwania śruby mocującej nie mogę dojść do optymalnego ustawienia. A nawet zaczynam się zastanawiać czy nie mam za małej ramy.

Z Roztoki miałem pojechać inną drogą niż pierwotnie zaplanowaną, ale wygląda na to, że wprowadzając poprawki do trasy zapomniałem o tym odcinku. W wyniku czego przejechałem się kawałek piaszczystą drogą (ale nie było tak źle) tylko po to, żeby trafić komuś na gospodarstwo. Trzeba było improwizować. Zawróciłem i odbiłem na zachód. Trafiłem w końcu na wojewódzką drogę i tam już ekspresowym tempem dojechałem do miejsca, w którym planowo miałem wyjechać.

Dalej specjalnie nic ciekawego się nie działo. Do momentu wjazdu do lasów za Wielkim Podlesiem. Byłem w okolicy parę lat temu (nie na rowerze) i dobrze pamiętałem, że w lesie jest sporo piasku. W końcu to las iglasty. W związku z tym jechało się nie najciekawiej, ale też tragedii nie było. W końcu wyjechałem na asfalt i zrobiłem zdjęcie pod tablicą kierującą do ośrodka, w którym właśnie kilka lat temu byłem.

Debrzyno © sirmicho

Za chwilę byłem już na miejscu. Dokładnie o godzinie dwunastej. Zgodnie z planem.

AKT II - NA MIEJSCU


Ośrodek wypoczynkowy Politechniki Gdańskiej wygląda jakby czas się w nim zatrzymał. I to w latach siedemdziesiątych. Wszystko tam przypominało wyglądem ośrodki peerelowskie. Oczywiście, na szczęście, w miarę odnowione. Co nie oznacza, że było tam kiepsko. Fajne miejsce, cisza i spokój. Wypocząć można.

Na miejscu wita mnie brat, za chwilę dołączam do reszty rodzinki. Filip, chrześniak, chwali się jak jeździ na rowerze. A jeździ od... wczoraj. Niesamowite, że niektórzy uczą się jeździć na rowerze kilka miesięcy (ja), a niektórzy pojmują to w tydzień (Filip). Nie umiał jeszcze jeździć w linii prostej, no ale przecież nie można wymagać za dużo, to dopiero drugi dzień.

Przed obiadem idziemy z dzieciakami i bratem (na nowym rowerze) na krótką przejażdżkę. Przedtem jednak przyglądam się łańcuchowi. Dostrzegam wreszcie powód dziwnych przeskoków. Łańcuch zahacza o fragment wózka. Nie wiem jak i dlaczego. Spróbowałem odgiąć kolizyjny frgament wózka, choć nie liczyłem na sukces. NA wszelki wypadek założyłem jeszcze łańcuch odwrotnie i nasmarowałem go. Odpukać, ale warunki jezdne się poprawiły.

Ruszamy na wycieczkę. Wjeżdżamy w las, gdzie piaszczystymi dróżkami brniemy twardo przed siebie. Filip co rusz zalicza glebę, ale dzielnie za każdym razem zbiera się do kupy i jedzie dalej.

Na szlaku nad jeziorem Jelenim © sirmicho

W końcu odbijamy w prawo i trafiamy na czerwony szlak wzdłuż jeziora Jeleniego. Jak się okazuje szlak nie jest wytyczony z myślą o rowerzystach. Wąsko i sporo korzeni, a do tego momentami stromo.

Jezioro Jelenie © sirmicho

W końcu udaje się dotrzeć do ośrodka, gdzie wszyscy idziemy na obiad. A na obiadek rosołek oraz kotlet schabowy z kapustą i ziemniakami. Kotletem będzie mi się odbijać przez połowę drogi do domu, ale co tam. Smaczny był.

AKT III - POWRÓT


Objedzony i zaopatrzony na powrót (uzupełniona woda i banan) zbieram się w drogę do domu. Brat decyduje się towarzyszyć mi przez chwilę. Jedziemy razem do Wąglikowic, gdzie rozdzielamy się. Kieruję się na Kościerzynę. Ruch samochodowy o tej porze znacznie się nasilił i już wiedziałem, że powrót nie będzie tak przyjemny. Dodatkowo ochłodziło się i wiało dość mocno prosto w twarz. Marny zwiastun.

W Kościerzynie zjeżdżam na brukowaną ddr, ale wbrew pozorom jedzie się nim bardzo wygodnie. W końcu muszę jednak opuścić ddr i zjeżdżam na lewo... wprost na ul. Kolejową. Po jakimś czasie jazdy tym czymś przypomniałem sobie, że emonika wspominała mi o tej drodze i jej opinia była bardzo, ale to bardzo nieprzychylna. Teraz wiedziałem już czemu. Droga jest szeroka, leży na niej sporo kamieni, ale niestety przez cały czas (a było to jakieś 8 km) mocno nierówna. Tyłek domagał się już, wręcz krzyczał, żebym przestał jechać. I faktycznie w pewnym momencie robię przerwę, bo szału można dostać.

Wykończony docieram wreszcie do Gołubia, gdzie droga jest już porządna. Ale od tego momentu dołącza nowy element - podjazdy. Na całe szczęście widoki są przednie i w części rekompensują moje fizyczne wyczerpanie.

Gołubie © sirmicho

Kawałek dalej jest jeszcze piękniej. Na wylocie z Krzesznej są tak piękne widoki, że robię sobie tam najdłuższy postój. Kładę się wygodnie na trawce i konsumuję banana, delektuję się powietrzem i widokami.

Krzeszna © sirmicho

Krzeszna © sirmicho

Krzeszna, widok na jezioro Ostrzyckie © sirmicho

Niestety sielanka nie może trwać wiecznie, zwłaszcza, że jeszcze spory kawałek przede mną. W sumie dalej nie ma się co specjalnie rozpisywać. Sił już nie miałem ale jakoś brnąłem przed siebie. Ruch samochodowy nie ustępował, a do tego zaczynało powoli się ściemniać.

Wreszcie docieram do domu, dokładnie o godzinie dwudziestej. Zgodnie z planem.