Z pracy - wyścig z burzą

Piątek, 11 czerwca 2010 · dodano: 11.06.2010 | Komentarze 4

Powrót z pracy to prawdziwy thriller.

Godzina przed wyjściem.
Nerwowo spoglądam za okno. Nie mogę skupić się na pracę. Kontroluję pogodę. Niebo pociemniało i zaciągnęło się chmurami. Liście na drzewach nerwowo podrygują. Wiatr się wzmógł.

Wyjście z pracy
- W Słupsku już leje i idzie do nas - mówi kolega z pracy mijając mnie przy budynku. Świetna informacja. Bardzo mobilizująca. Wpinam licznik i śmigam. Najgorszy jest pierwszy odcinek - przedrzeć się przez Stare Miasto. Potem powinno być łatwiej.

Dostaję się na ścieżkę, mknę ile sił w nogach. Żeby tylko zdążyć przed deszczem. Duszno jak skurczybyk, mam problemy ze złapaniem oddechu. Przede mną spacerowym tempem jedzie koleś na rowerze. Obok niego zgrabna dziewuszka na rolkach. Zgrabna, ale czemu kuźwa zajmują całą szerokość ścieżki. Spoglądam na licznik - 30 km/h. Patrzę na rozgadaną parę. Widzę wąski przesmyk między lewą krawędzią ścieżki a rolkarą. Dam radę. Nie dałem. To znaczy dałem, ale nie obyło się bez ofiar. Dziewczyna wykonując ruch łyżwowy mocno machnęła lewą ręką, uderzając mnie w bark. Ale nie znokautowała mnie. Pognałem dalej, myśląc, że to przecież do jasnej cholery dwukierunkowa ścieżka rowerowa a nie deptak spacerowy.

Wiatr nie jest moim sprzymierzeńcem. Toczy ze mną walką, usilnie starając się mnie spowolnić. Wygrywa. Jadę wolniej. Czuję zmęczenie. Spoglądam w niebo. Muszę dać radę.

Szesnasta zero zero
Wjeżdżam do Oliwy. Zwalniam, na chodnikach zawsze zwalniam. Jadę wzdłuż Opata Rybińskiego. Korek. Na wysokości targu w Oliwie dostrzegam niepokojące zjawisko. Nad pachołkiem rozciąga się potężna czarna chmura. Widok przerażający. Zrobię zdjęcie, pochwalę się na BS. Nie, nie mam na to czasu. Trzeba wiać do domu.

Deszcz dopada mnie na Kościerskiej, przed wjazdem do lasu. Spokojnie, drobne kropelki. Nic poważnego. W lesie zapada ciemność. Czuję się jak w nocy. Krople jakby większe, cięższe. Czuję je. Ale nie rezygnuję, nadal naciskam na pedały.

Rozbłysk. Cholera! Grzmot. Niech to szlag! A już tak blisko, jeszcze dwa podjazdy i już Owczarnia. Jeszcze trochę. Błysk! Kurde, chyba nie powinienem jechać podczas burzy. Grzmot. Powinienem zsiąść. Ale z drugiej strony, gromy zdają się bić z dala. Zaryzykuję.

Wyjeżdżam z lasu. Teraz zaczyna padać jeszcze mocniej. Nie czuję nóg, ale przyspieszam. Siłą woli.

Do domu wchodzę w momencie kiedy zaczyna się prawdziwa pompa.

Dałem radę.