Żuławy Wkoło

Sobota, 25 września 2010 · dodano: 26.09.2010 | Komentarze 16

No i stało się. Wystartowałem w maratonie, choć podchodziłem do startu sceptycznie. Po pierwsze mój organizm wyraźnie zwolnił obroty ostatnio, a po drugie nie mogłem doprowadzić mojego roweru do odpowiedniego stanu przed startem. Koniec końców jechałem na obcierającym hamulcu, co w rzeczywistości oznaczało, że jechałem hamując.

Do Tczewa zabraliśmy się (z kumplem i kuzynem) pociągiem. Jeszcze przed startem trochę nam ciśnienie się podniosło. Przy zapisach jasno określiliśmy, że chcemy jechać w jak najwcześniejszej grupie, ale wszyscy razem. Dostaliśmy, a właściwie tylko jeden z nas dostał, maila z informacją, że cała nasza trójka startuje o 9.15. Cóż, w biurze startowym na miejscu okazało się, że tylko kuzyn jest zapisany na 9.15 a reszta na 9.30. Ale na starcie i tak ustawiliśmy się z grupą o 9.15 (uprzednio ustalając to z obsługą).

Przed startem © sirmicho

Rumaki © sirmicho

Skoro napomknąłem już o organizacji to od razu napiszę co mam do napisania na ten temat. Trasa zmieniała się kilkakrotnie. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt zmiany trasy dzień przed wyścigiem. Dystans zwiększył się o 5 km. Ale to też nic takiego. Dzień przed wyścigiem okazało się również, że obsługa mety kończy pracę o 19:00 a nie o 20:00, co dla niektórych mogło mieć znaczenie. Oprócz informacji na stronie (która nie została zresztą jakoś wyeksponowana) nie został rozesłany mail do uczestników. Moim zdaniem o takich rzeczach powinno się uczestników informować. Co jeszcze z minusów? Bufety. Nie chodzi mi o jakość, bo były rewelacyjne. Właściwie niczego na nich nie brakowało - była woda, pyszne pierożki, grochówka, kluseczki, banany - i wszystko było smaczne. Natomiast bufetów było mniej niż zostało to zaznaczone na mapie. Na najbardziej wymagającym odcinku (Malbork - Janowo), gdzie jechaliśmy pod wiatr, krajową 55-tką przy sporym ruchu samochodowym, i pagórkowatym (jak na Żuławy) terenie, nie było żadnego bufetu, mimo oznaczenia bodaj dwóch na mapie. Zresztą tuż za Malborkiem miałem kryzys. Ale to taki, że aż musiałem się zatrzymać i zeżreć dwa marsy popijając dużą ilością isostara. Potem jechało mi się już lepiej, ale przyznam szczerze, że nie było mi łatwo.

Kolejny minus to nawierzchnia. Momentami, a było ich całkiem sporo, więcej było dziur niż asfaltu. Góralem pół biedy, ale koledzy i koleżanki na kolarzówkach musieli uważać.

Początkowa część trasy minęła bardzo szybko. Doczepiliśmy się do grupki kolarzy i gnaliśmy za nimi aż do Świbna. Tam załapaliśmy się na pierwszy kurs promu, co oznaczało, że dogoniliśmy grupę startującą o 9:00. Gdybyśmy nie załapali się na prom to musielibyśmy odczekać na brzegu jakieś pół godziny na kolejny kurs.

Na prmie w Świbnie © sirmicho

Na promie w Świbnie © sirmicho

Po drugiej stronie brzegu peleton szybko się rozrzedził i potworzyły się mniejsze grupki. Minąłem w pewnym momencie Kugu, ale potem dziewczyna nas zdystansowała. Czytając jej relację jestem pod wielkim wrażeniem. Kugu - świetny czas.

Do Ostaszewa jechaliśmy w grupce składającej się z czterech osób. Wiatr mocno dawał się we znaki więc co kilometr zmieniał się lider grupki, dając osłonę pozostałej trójce. W Ostaszewie zjechaliśmy na bufet (pierożki pycha), natomiast nasz kompan śmignął dalej sam.

Bufet w Ostaszewie © sirmicho

Dalej pojechaliśmy w trójkę stosując dalej kilometrowe zmiany. System sprawdzał się bardzo dobrze. Po minięciu Malborka dopadł mnie kryzys, o czym pisałem wcześniej. Od tego momentu wyczekiwałem z utęsknieniem bufetu w Sztumie, ale jak już minęliśmy zieloną tablicę z przekreśloną nazwą miasta jasne stało się, że tego bufetu tam nie ma. To samo miało miejsce kawałek dalej w Ryjewie. W końcu zatrzymaliśmy się przy jakimś sklepie i zaopatrzyliśmy się w odpowiednie napoje.

Bufet spotkaliśmy dopiero w Benowie. Kawałek dalej, w Białej Górze zrobiliśmy krótki postój nad Nogatem, żeby przyjrzeć się okazałej śluzie.

Śluza w Białej Górze © sirmicho

Śluza w Białej Górze © sirmicho

Śluza w Białej Górze © sirmicho

Za wikimapia.org:
Śluza komorowa o konstrukcji betonowej, z wrotami dwuskrzydłowymi o napędzie ręcznym, oblicowana cegłą klinkierową. Całkowita długość - 104,5m. Długość samej komory - 57m. Zbudowana w latach 1912 - 1915. Łączy Wisłę z Nogatem od czasu zamknięcia jego poprzedniego biegu tamą przeciwpowodziową.

Jeszcze jeden bufet czekał na nas w Miłoradzu, a potem już meta w Tczewie. Myślałem, że ostatnie kilometry pójdą łatwo, bo jechało się nawet całkiem sprawnie, ale asfalt był tak dziurawy, o czym z resztą informował napis na jezdni "dzióry!", że moje pośladki błagały o litość. A do tego nażarłem się grochówki w bufecie... i sami wiecie co się dzieje, podczas takiej trzęsiawki.

Na metę dotarliśmy w okolicach godziny 17:00, gdzie od razu powitały nas panie, wręczające medale i dyplomy. Na miejscu można było skorzystać z masażu oraz zjeść ostatni posiłek (pyszny makaronik) maratonu. Na masaż nie starczyło czasu, bo szybko musieliśmy się zwinąć na pociąg.

Już na mecie © sirmicho

Przed startem mieliśmy plan, by do Gdańska wrócić na kołach (żeby przekroczyć magiczną granicę 200 km), ale szczerze mówiąc byłem tak wyczerpany, że chyba bym nie przeżył takiej jazdy po zmroku. Poszliśmy na kompromis i dojechaliśmy do Gdańska Głównego pociągiem, a potem już na kołach po ścieżce do Oliwy i już w egipskich ciemnościach rozświetlanych przez nasze lampki (czołówka z lidla nawet dała radę) przez las pomknęliśmy w górę na Owczarnię.

Małe podsumowanie
Wynik maratonu to przejechane 170 km w czasie 7:39:42 (wliczając w to postoje).
Z dojazdami od i do domu udało się przekroczyć magiczną granicę 200 km z czego jestem bardzo dumny. Niniejszym pobiłem rekord najdłuższego dziennego dystansu (poprzedni wynosił 140 km). Przede wszystkim cieszę się, że udało mi się zwalczyć nie najlepszą dyspozycję, zarówno swoją jak i roweru.
Mimo kilku niedociągnięć organizatorskich to mimo wszystko uważam imprezę za udaną. Wymieniłem już minusy, a z plusów to: bardzo dobrze oznaczona trasa za pomocą farby na jezdni; obstawione skrzyżowania przez straż miejską i policję (choć na najtrudniejszym skrzyżowaniu obstawy zabrakło); obsługa trasy na motocyklach, dawała poczucie bezpieczeństwa; wyśmienita atmosfera zwłaszcza na punktach postojowych (bufetach); pyszne jedzenie tamże.

No a dzisiaj wszystko mnie boli. Ale warto było.

A oto trasa w całej okazałości:


Zdjęcia:
Galeria 1