Do pracy... i krótka wymiana zdań z organizmem

Środa, 6 października 2010 · dodano: 06.10.2010 | Komentarze 2

Dzisiaj niby cieplej, ale zimniej:) Jutro chyba wyciągnę windstopper z szafy.

Rano w lesie ciemno jak w nocy. Ale od niedawna nie jest to dla mnie problem, gdyż zakupiłem sobie bardzo fajną lampkę. Może nie jest to szczyt marzeń ale stostunek jakość/cena był bardzo dobry. Za 60 zł mam latarkę Cree z funkcją zoom. Ładnie oświetla drogę. Mogę polecić.

Ostatnie tygodnie jeździ mi się ciężko. Myślałem, że może to wina sprzętu, bo napieram na te pedały, a prędkości nie przybywa.
- Nogi! - wołam. - Nie ociągajcie się!
- Dajemy z siebie wszystko - bronią się.
- Dostarczam Wam tyle energii, a wy co? Nie widać efektu.
- Wykorzystujemy całą - stwierdzają zgodnie.

Co zatem nie gra? Cisnę i cisnę, a na liczniku ciągle poniżej 30 km/h. Czuję, że mogę szybciej, ale nic z tego nie wychodzi. W drodze powrotnej z pracy to już w ogóle ciężka sprawa, bo pod górkę i wysiłek większy.

- Cześć - wtrąca się kolejny głos, damski. - Tęskniliście?
Zastanawiam się kto to. Nogi wiedziały od razu, sądząc po ich nerwowych reakcjach. Już miałem spytać kto się odzywa, ale stało się jasne, kiedy poczułem przenikliwe kłucie w prawym boku.
- Kolka! Niech cię szlag.

Jakby tego było mało, po kilku kilometrach dołącza kolejny gość. Chociaż gość to złe słowo. Gość to ktoś kto zagląda rzadko. To raczej był urlopowany rezydent. Z początku nie zorientowałem się, że przyszła. Uświadomiłem to sobie gdy usłyszałem ciche świszczenie. Dopiero kiedy skupiłem się na tym dźwięku, wychwyciłem treść, którą niósł:
- To my... Płuca... To my nie dajemy rady...
- Jak to? - pytam.
- A tak to! - odzywa się kolejny damski głos, mocny i dosadny, niemal groteskowy. Groźny.
- Duszność?
- Pani Duszność! Trochę szacunku, bo zmiażdżę ci płuca.

Z takim argumentem się nie dyskutuje. Pani Duszność - mój śmiertelny wróg, z którym z konieczności zdążyłem się już zaprzyjaźnić, towarzyszył mi od samych narodzin. Pół roku miałem spokój, a teraz, gdy zrobiło się zimniej, Pani Duszność wróciła. A z nią nie wygram. Zwalniam więc, zmuszam się do mniejszego wysiłku. Tak, zmuszam się, bo gdy jeżdżę sam to zawsze na maksa. A tu nagle muszę się ograniczać, bo czuję jak Płuca kurczą się do rozmiarów orzeszka i brakuje w nich powietrza. Błagają o litość i proszą o to, bym jej nie prowokował.

Kiedy Pani Duszność się uspokaja i puszcza uścisk na Płucach, mówię do siebie:
- Zasrana Duszność. Może dziś nas pomęczysz, ale nadejdzie dzień kiedy znikniesz na zawsze.
- Słyszałam - Pani Duszność wyłoniła się z ukrycia. - Masz rację. Zniknę po twoim trupie i doskonale o tym wiesz.
Niestety miała rację.

Od dziś zwalniam obroty.